مقالات چاپ

محققان انستيتوي فني جورجياي آمريكا با استفاده از پوست خرچنگ و فيبر درختان ماده جديدي را ساختند كه جايگزين مناسبي براي بسته بندي پلاستيكي مواد غذايي محسوب مي شود.

ميزان نفوذپذيري اين ماده جديد در برابر اكسيژن در مقايسه با برخي از انواع پلي اتيلن ترفتالات (PET) كه متداولترين نوع پلاستيك مورد استفاده در صنايع بسته بندي مواد غذايي است، ۶۷ درصد كمتر بوده و در نتيجه اين ماده گزينه بسيار مناسبي براي نگهداري مواد غذايي براي مدت طولاني محسوب مي شود.

سلولز و كيتين متداول ترين انواع پليمر زيستي موجود در طبيعت هستند. محققان به منظور به كارگيري اين مواد براي بسته بندي ابتدا نانوفيبرهاي سلولز و كيتين را در دو محلول آبي مجزا مخلوط كرده و سپس اين محلول ها را به صورت لايه اي روي يكديگر اسپري كردند. پس از خشك شدن، اين لايه ها يك ماده انعطاف پذير و مستحكم را ايجاد كردند.

از آنجا كه نانوفيبرهاي كيتين داراي بار مثبت بوده و نانوكريستال هاي سلولز بار منفي دارند، اين مواد پيوندهاي بسيار قوي برقرار مي كنند كه مانع ورود هرگونه گاز به ساختار آن ها مي شود.

اين ماده با محيط زيست سازگار است و كارآيي بهتري از PET دارد. با وجود اين براي استفاده صنعتي از اين ماده لازم است روش هاي اقتصادي براي توليد انبوه آن به كار گرفته شود و توسط صنايع بسته بندي نيز مورد قبول واقع شود.

محققان انستيتوي فني جورجياي آمريكا با استفاده از پوست خرچنگ و فيبر درختان ماده جديدي را ساختند كه جايگزين مناسبي براي بسته بندي پلاستيكي مواد غذايي محسوب مي شود.

ميزان نفوذپذيري اين ماده جديد در برابر اكسيژن در مقايسه با برخي از انواع پلي اتيلن ترفتالات (PET) كه متداولترين نوع پلاستيك مورد استفاده در صنايع بسته بندي مواد غذايي است، ۶۷ درصد كمتر بوده و در نتيجه اين ماده گزينه بسيار مناسبي براي نگهداري مواد غذايي براي مدت طولاني محسوب مي شود.

سلولز و كيتين متداول ترين انواع پليمر زيستي موجود در طبيعت هستند. محققان به منظور به كارگيري اين مواد براي بسته بندي ابتدا نانوفيبرهاي سلولز و كيتين را در دو محلول آبي مجزا مخلوط كرده و سپس اين محلول ها را به صورت لايه اي روي يكديگر اسپري كردند. پس از خشك شدن، اين لايه ها يك ماده انعطاف پذير و مستحكم را ايجاد كردند.

از آنجا كه نانوفيبرهاي كيتين داراي بار مثبت بوده و نانوكريستال هاي سلولز بار منفي دارند، اين مواد پيوندهاي بسيار قوي برقرار مي كنند كه مانع ورود هرگونه گاز به ساختار آن ها مي شود.

اين ماده با محيط زيست سازگار است و كارآيي بهتري از PET دارد. با وجود اين براي استفاده صنعتي از اين ماده لازم است روش هاي اقتصادي براي توليد انبوه آن به كار گرفته شود و توسط صنايع بسته بندي نيز مورد قبول واقع شود.